Część pierwsza:
http://warszawazacisze.blox.pl/2016/01/Ignacy-Jorski-tworca-swietnosci-Zacisza-1.html
1882 r.
Jórski, jako działacz społeczny i postępowy ziemianin, wygłaszał sprawozdania i referaty. Licznie zebrani ziemianie, dzięki zjazdowi na jarmark wełny, wysłuchali na posiedzeniu Sekcji Rolnej „szczegółowego sprawozdania z wystawy rolniczej w Poznaniu, na które złożył się m.in. Ignacy Jórski. Wystawa, urządzona przez władze niemieckie bardzo starannie, wysunęła na pierwszy plan gospodarstwa rolne i przemysłowo- rolne niemieckie, w daleki cień usuwając gospodarstwa tuziemcze, polskie, chociaż w rzeczywistości stoją one w pierwszej linii gospodarstw wzorowych, o czem się zresztą przy zwiedzaniu większych gospodarstw najlepiej przekonano. P. Jórski mówił też o użyciu spirytusu do celów przemysłowych i zastępywań nim nafty przy motorach, dzięki prawu o denatórowaniu spirytusu i o uwolnieniu od podatków spirytusu denaturowanego”. Ze „Słownika Geograficznego” (1885) wynika, że Jórski posiadał na Zaciszu gorzelnię. W Gazecie Rolniczej zamieścił m.in. artykuł pt. „Ile kosztuje produkcja jednego korca?“ i „Jak obliczyć dochód z inwentarza“, polemizował z Wilhelmem Meylertem z Marcelina o wyliczaniu kosztów produkcji rolnej. Jako członek delegacji sekcji przemysłu rolnego do zbadania warunków eksploatacji i sposobów użytkowania torfowisk w kraju, wydał dla rolników instrukcję nawożenia łąk.
Akcja Syndykatu
Posiedzenie sekcji przemysłu rolnego oddziału Towarzystwa popierania rosyjskiego przemysłu i handlu Ignacy Jórski rozpoczął referatem p.t. „Czy opłaca się użycie sztucznych nawozów przy obecnych cenach zboża”. „Na podstawie teorji i praktyki okazuje się, że użycie nawozów sztucznych przynosi rolnikowi korzyść, że nawet nawożenie łąk murszastych opłaca się sowicie. P. Jórski przestrzega tylko przed próbami niekompetentymi, a zwłaszcza próby z nawozami sztucznymi nowemi, jeszcze u nas dostatecznie nie zbadanemi, należy pozostawić stacjom doświadczalnym. Należy nawozy sprowadzać od firm pierwszorzędnych, któro gwarantują stosunek procentowy składników nawozów a nawet takie nawozy należy jeszcze dawać do analizy. Kwestja ta wywołała rozprawy bardzo ożywione i długo trwające. Mówcy podzielili się na dwa obozy- zwolenników nawozów sztucznych i przeciwników. (…) W końcu sekcja przyjęła zaproponowaną przez przewodniczącego konkluzję następującą: Próby nawozów sztucznych należy dokonywać w dalszym ciągu oględnie i że sprawą tą winna zajmować się delegacja nawozowa”. Na posiedzeniu poruszano istotne w owych czasach tematy, np.: „przepowiednie pogody i zastosowanie meteorologji w rolnictwie, kwestję organizacji handlu wełną, tanich budowli z mieszaniny piasku i wapna, opracowania normalnej organicznej ustawy o syndykatach i ustawy wodnej, kwestji zakładania i kredytowania lasów, kwestię zbadania dróg trzeciorzędnych, sprawę budowania chat na wsi w pewnej od siebie odległości”. Przy sekcji działała delegacja gospodyń.
1897 r.
Po zawiązaniu się w 1900 r. Syndykatu (Towarzystwa) Rolniczego Warszawskiego, Jórskiemu, z racji wszechstronnego doświadczenia, powierzono trudy jego organizacji. Zebrania syndykatu odbywały się w Muzeum Rolnictwa i Przemysłu. Zarobki dyrektora zarządzającego ustalono na 1000 rb rocznie. Ówczesna prasa tymi słowy tłumaczyła idee założenia przez ziemian syndykatu:
„Syndykat jest to porozumienie, układ albo umowa między producentami, mająca na celu uregulowanie produkcji dla obrony przed ujemnemi dla producentów skutkami rozwielmożnionej konkurencji. Inny jeszcze cel syndykatów stanowi: solidarne zespolenie się producentów pewnych gałęzi wytwórczości w dążeniu do wspólnego ułatwienia sobie kupna niezbędnych produktów i w ogóle przedmiotów potrzebnych i sprzedaży przez siebie wytworzonych, w stanie surowym lub obrobionym.
Takie też główne zadanie mają na uwadze zawiązujące się w chwili obecnej u nas Towarzystwa rolnicze. Liczymy ich dotąd sporo; wszystkie nieomal gubernje Królestwa Polskiego już je posiadają, lub robią starania o uzyskanie odpowiednich koncesji.
W tymże charakterze zawiązało się w dniu wczorajszym Towarzystwo gubernji warszawskiej, a nader liczny napływ ziemian na posiedzenie organizacyjne dowodzi, iż cel i znaszanie takich towarzystw ziemianie nasi należycie oceniają”.
1882 r.
Na pierwsze zgromadzenie członków warszawskiego Towarzystwa rolniczego przybyło około 60 członków. Prezes zarządu, książę Maciej Radziwiłł wspomniał o mozolnych i kłopotliwych pracach wstępnych zarządu, wyrażając uznanie dla energii dyrektora handlowego Jórskiego. Zarząd, rozporządzając nieznacznym stosunkowo kapitałem (25000 rb), „spowodował zniżkę cen maszyn i narzędzi rolniczych o 10%, a niektórych nawet do 30%, cen nawozów sztucznych o 10%. Wszędzie zarząd wyjednywa ustępstwa, jedynie tylko fabryki krajowo superfosfatu, zamiast czynienia ustępstw, wystąpiły do walki z syndykatami i podniosły ceny.
1887 r.
Dyrektor handlowy Ignacy Jórski, udzielił szeregu objaśnień co do dotychczasowej działalności zarządu i co do jego planów na przyszłość. Da się to streścić w słowach następujących: zarząd dostarcza artykułów żądanych tylko w gatunkach pierwszorzędnych, dąży do możliwie największego obniżenia cen, co osiągnął już w znacznej części, gdyż syndykaty nasze, łącząc się w zamówieniach, czynionych hurtownio u firm pierwszorzędnych, stały się odbiorcami tak poważnymi, że każda firma stara się o pozyskanie takiego klienta i czyni mu wszelkie możliwe ustępstwa. Zarząd sprowadza z zagranicy także i bydło zarodowe, jak w ogóle wszystko, co w zakresie gospodarstwa rolnego stowarzyszeni od niego żądają, a zadanie swoje spełni tem lepiej i z tem większą dla rolników korzyścią, im mniej korzystać oni zechcą z pośrednictwa innego”. Po roku działalności Towarzystwo miało 258 członków i 368 udziałów.
16 czerwca 1897 r. „na folwarku Zacisze, pod Warszawą, spłonął dom mieszkalny, należący do Ignacego Jurskiego”. Nie wiemy, czy chodziło o dworek dziedzica czy dom folwarczny, zamieszkany przez służbę.
1887 r.
Wybudowane na początku XIX w. urządzenia melioracyjne- Kanał Bródnowski wraz odnogami- uległ zarośnięciu i częściowemu zasypaniu. Ignacy Jórski „czynił starania, aby uzyskać pozwolenie na roboty regulacyjne kanałów, lecz wszystkie zabiegi pozostały bez skutku”. Osuszenie okolicy dokonane zostanie dopiero w latach 30. XX w.
Jórski do końca życia „wszystek swój czas, siły wszystkie poświęcał dobru umiłowanej przez siebie instytucji”. Redakcja „Wędrowca” słusznie uznała Ignacego Jórskiego za „jednego z wybitniejszych przedstawicieli naszego ziemiaństwa”. Zwrócono uwagę na jego skromność, „pracę na roli, spokój i równowagę umysłową, sumienne pojmowanie i spełnianie wszelkich obowiązków, jakich się podejmował, przyświecanie przykładem człowieka, któryby dorósł swemu zadaniu i obowiązki swoje pojmował poważnie”. Na posiedzeniu sekcji rolnej w dniu 14 marca 1905 r. „pamięć zmarłego przedwcześnie pracownika na polu rolnictwa i przemysłu rolnego uczczono przez powstanie”.
1887 r.
Ignacy Jórski spoczywa w grobowcu rodzinnym na Starych Powązkach (kwatera 156, rząd 3, miejsce 19). Napis na płycie informuje: „Ś. P. Ignacy Jórski, inżynier dyrektor Warsz. Tow. Rolniczego, obywatel ziemski. ur. w Tarnowie 1852 r., zm. d. 1 LUTEGO 1905 r.” Obok budowniczego Zacisza spoczywają:
Ś. P. Elżbieta z Wojtowskich Jórska żyła lat 53 zm. d. 20 CZERWCA 1916 r.;
Ś. P. Helena z Jórskich Pniewska żyła lat 79 zm. 8. XI. 1967 r.;
Ś. P. Marja Walentyna z Jórskich żyła lat 23 zm. d. 16 sierpnia 1912 r.
Inskrypcja z podstawy obelisku wyjaśnia: „Ręka zbrodniarza przecięła pasmo jej życia”.
Zdjęcie grobowca Jórskiego: