Willa, do złudzenia przypominająca modernistyczne wille Mokotowa i Żoliborza, została wzniesiona w 1934 r . jako parterowy budynek, rozbudowany w 1974 r. o piętro oraz klatkę schodową w formie baszty, znajdującą się w tylnym narożu. Parcelę zakupiło od Jórskiego małżeństwo Stefan i Julianna Gołębiewscy. Stefan walczył w Legionach. Zamieszkiwali oni poprzednio wraz synem Tadeuszem (rocznik 1928, obecny właściciel) w domu podoficerskim na obecnej ul. Starzyńskiego (istniejący budynek, wchodzący kantem na ścieżkę rowerową w pobliżu ronda Żaba). Pan Stefan jako zawodowy podoficer brał udział w Powstaniu Warszawskim i 1 sierpnia zginął podczas zdobywania koszar 36 Pułku na ul. 11 Listopada, dowodząc plutonem 1627. Pośmiertnie odznaczono go orderem Virtuti Militari i awansowano na podporucznika. Pan Tadeusz, technik lotniczy i pilot, pracował po wojnie w zakładach w Mielcu. Dom rozbudował z pomocą majstra z Saskiej Kępy. Wspomina, że z placu widoczny był krzyż na miejscu, gdzie po wojnie wzniesiono kościół św. Rodziny. Od fortówki dolatywało gęganie i zapachy z gęsiarni. W tamtych czasach od tego miejsca na zachód rozciągały się przecież szczere pola folwarku Jórskiego... Nazwa willi upamiętnia zaś najstarszą córkę Gołębiewskich- Henrykę.
Dwie wieże. Widok od Regatowej
Córka p. Gołębiowskiego wspomina, że na początku dom otaczał drewniany płot. Ulica Gniazdowska (do 1954 r. Gdyńska) miała kłopotliwą dla obuwia nawierzchnię z czarnego żużlu. W rogu posesji p. Tadeusz zbudował drewnianą ośmiokątną altanę. Baszta niczym dominanta wysokościowa okolicy była doskonale widoczna z Radzymińskiej. Można było z niej obserwować budujące się Bródno i podrastający Las Bródnowski. Z czasów przedwojennych pochodzi prawe okno parteru, latarenka adresowa i tablica adresowa, informująca o dwóch numerach (m.1 i m.2). W prawym rogu posesji stoi zaś ewenement zaciszański- lampka adresowa na słupku. Niegdyś przed domem rosła płacząca jarzębina, trwa krzew bzu zaszczepiony na przedwojennym białym liliowcu. Na trawniku znajduje się klomb, otoczony kolistymi krawężnikami, wyprodukowanymi własnoręcznie przez właściciela. Wyniosłe świerki pochodzą z Mielca.
Pierwotnie dom był podobny do stojącego na sąsiedniej działce, niezamieszkanego już przedwojennego domu Burzykowskiego, również osadnika wojskowego (nr 22). Wyhodował on placu ogromną morelę.
Pan Tadeusz Gołębiewski był jednym z najwybitniejszych mieleckich pilotów. Podczas szczepienia się samolotów treningowych " zdecydował się na ryzykowne przedsięwzięcie, mianowicie wyszedł na skrzydło i rozszczepił samoloty własnymi rękami, następnie wrócił do kabiny i obydwa samoloty mimo poważnych uszkodzeń wylądowały szczęśliwie na lotnisku". Biografię pana Tadeusza przeczytamy na stronie:
http://www.tmzm.mielec.pl/lenartowicz/1208_golebiewski-tadeusz.htm