Błota, rozlewiska wodne, ciemności, niedoinwestowane powolne ciuchcie, a nawet epidemia malarii- z takimi problemami borykali się przedwojenni mieszkańcy Zacisza, może Wasi dziadkowie... O ile problemów sanitarnych nie można było ignorować, to pozostałe bolączki najstarsi Zaciszanie wspominają często z ... rozrzewnieniem. Stawy i kanałki, nie tak mocno zanieczyszczone (przeważnie krystalicznie czyste) dawały ochłodę w skwarne dni, obfitowały w ryby i ptactwo wodne. Dzieci urządzały rejsy baliami. Było dużo zieleni i otwartych przestrzeni, budynki skrywały się w ogrodach. Przejazd kolejki, przerywający zaciszną atmosferę, był okazją do regulacji zegarka... Zacisze specjalnie nie odstawało od realiów praskich przedmieść, ba, miało prawo pozostawać w tyle, skoro jako wieś znajdowało się poza granicami Warszawy. Dzięki temu żyło się spokojniej niż dziś. Pierwsi zaciszańscy osadnicy zapewne nie zostali przyciągnięci na osiedle urokiem okolicy. Kierowali się cenami gruntu i bliskością miasta. Przez kilkadziesiąt lat musieli walczyć o niezbędną infrastrukturę. Jeszcze dziś wiele miejsc na Zaciszu wygląda jak przed półwieczem. Rozlewiska przy zlikwidowanej pętli 512, wądoły i kałuże na Pszczyńskiej, Przewoźników i innych, ciemności na Fioletowej, woda wylewająca się z rowów na Młodzieńczej, dziury Łodygowej niczym kocie łby...
Kurjer Warszawski 79/1935 r.
ABC 38/1938 r.
Na ulicy Deszczowej rosną sobie bujnie trzciny- jak przed 50 a nawet 100 laty...
Na mapach z tamtego okresu Zacisze do złudzenia przypominało Wenecję:
http://warszawazacisze.blox.pl/2015/05/Hydrografia-dawnego-Zacisza.html